საქართველო: „სეპრატიზმი“, „ნაციონალიზმი“ და ჩვენი წამებული ეკლესია

ტარიელ ფუტკარაძე

საქართველო: „სეპარატიზმი“, „ნაციონალიზმი“ და ჩვენი წამებული ეკლესია

თბილისის ანდრია პირველწოდებილის სახელობის ქართული უნივერსიტეტისა და დუზჯეს უნივერსიტეტის თანამშრომლობას ხელს ვერ შეუშლიან ორიენტირებგაორებული ცილისმწამებლები. დარწმუნებული ვარ, თანამედროვე რადიკალიზებულ მსოფლიოში ჩვენი უნივერსიტეტების მეგობრობა გაამყარებს როგორც მუსლიმანი და ქრისტიანი თანამოძმეების, ასევე, ევროპული ორიენტაციის  საქართველოსა და თურქეთის საქმიან, ურთიერთსასარგებლო ურთიერთობებს.

თურქეთი უფრო და უფრო თანამედროვე სახელმწიფო ხდება; ახლახან ამ ქვეყანაში ფართო გასაქანი მიეცა „ადგილობრივი ენებისა და დიალექტების“ სწავლება-შენარჩუნების იდეას. ამ პროექტის ფარგლებში თურქეთის რესპუბლიკის დუზჯეს უნივერსიტეტში ჩემი ხელშეწყობით ამოქმედდა ქართული ენისა და კულტურის შემსწავლელი ცენტრი პროფესიონალი ლექტორებითა და აკადემიური პროგრამით; სამი ქართველი პროფესორიდან ორი საქართველოს ერთ-ერთი კუთხიდან - სამეგრელოდანაა: პროფესორი ნანა კაჭარავა და პროფესორი მაკა სალია, შესაბამისად, მათ შეუძლიათ, თურქეთის მოქალაქე ლაზებსაც ასწავლონ როგორც საუკუნეების წინ ლაზ-მეგრელთა აქტიური მონაწილობით შექმნილი სამწიგნობრი ენა - ქართული სალიტერატურო ენა, ასევე, ლაზური მეტყველებაც (აკადემიკოს არნოლდ ჩიქობავას ტერმინოლოგიით - ერთ-ერთი ზანური დიალექტიც)... დასახელებულმა პროფესორებმა ზუსტად ასე უპასუხეს 2014 წლის 19 დეკემბერს დუზჯეს უნივერსიტეტის რექტორთან, პროფ. ფუნდა სივრიქაია შერიფოღლუსთან შეხვედრაზე მოსულ ბ-ნ ირფან ჩაღათაის[1]; სამწუხაროდ, მადლობის ნაცვლად, ირფანმა მე და ჩემი კოლეგები  „ქართველ ნაციონალისტებად“ "მოგვნათლა“.

ამ ფაქტმა გადამაწყვეტინა ერთხელ მაინც ვუპასუხო ადამიანთა ერთ ნაწილს (თურქ იუნუს ზეირეკს, თურქ ირფან ჩაღათაის, სიტყვით ქართველ ნუგზარ ნადარაიას, რუსული ორიენტაციის გაზეთ „გალის“ კორესპონდენტს, ვინმე დიტო ურთას...) რომელიც რამდენიმე წელია, რატომღაც, „ქართველ ნაციონალისტს“ თუ „შოვინისტს“ მეძახის.

დასახელებული პირების პროვოკაციული საქმიანობა ბევრისთვისაა ცნობილი; მიჩნეულია, რომ მათ აგრესიულ თვითგამოხატვას აპირობებს ორი ძირითადი უკმარისობა: აკადემიური განათლების არქონა და საზოგადოებრივ ასპარეზზე ფუნქციის დაკარგვა (თუ არქონა); მათ ერთ ნაწილს ზოგი „სეპარატისტადაც“ იხსენიებს.

წერილის სათაურშივე „სეპარატიზმი“ და „ნაციონალიზმი“ ბრჭყალებში იმიტომ ჩავსვი, რომ სინამდვილეში არც მე ვარ „ნაციონალისტი“და არც ისინი არიან „სეპარატისტები“; შევეცდები, დავასაბუთო ჩემი თვალსაზრისი.

ჩვენს დროში „ნაციონალისტი“ პირველად დისიდენტ ზვიად გამსახურდიას უწოდეს იმიტომ, რომ რუსეთისგან დაპყრობილი საქართველოს დამოუკიდებლობის აღდგენა სურდა (ეს ბრალდება აიტაცეს ფსევდოლიბერალურმა თუ პრორუსულმა პარტიებმაც).

გასული საუკუნის 90-იან წლებში ტერიტორიებდაკარგული საქართველო „მცირე იმპერიად“ გამოაცხადეს რუსეთის იმპერიის შენარჩუნების მომხრე პოლიტიკოსებმა. საქართველოს დამოუკიდებლობის გამომცხადებელი და ევროპული ოჯახისკენ მსწრაფავი პრეზიდენტი ზვიად გამსახურდია ბოლოს „ქართველ ფაშისტად“ მონათლეს და, რენეგატების გამოყენებით, საქართველოდან განდევნეს, მოკლეს; კრემლიდან მართული სამხედრო გადატრიალების შემდეგ თავისუფლების მოსურნე საქართველო დე ფაქტო დააბრუნეს რუსულ გეოპოლიტიკურ სივრცეში.

ტერმინი „სეპარატისტიც“ გამსახურდიას დროიდან აქტიურად და არასწორად გამოიყენება, მაგ., აფხაზების მიმართ; არადა, სულ მცირე, სამი კატეგორიის აფხაზი არსებობს:

-  აფხაზები, რომელთა დახმარებითაც რუსეთმა საქართველოს ჩრდილო-დასავლეთ ნაწილის ოკუპაცია მოახდინა 1992-93 წლებში და დღემდე მათივე გამოყენებით  საქართველოს ჩრდილო-დასავლეთ ნაწილის ანექსიას ცდილობს (პირობითად, ხაჯინბას მომხრენი);

-  აფხაზები, რომლებიც ოკუპანტებმა  ქართველებთან ერთად გამოდევნეს აფხაზეთიდან საქართველოს ერთიანი სახელმწიფოს იდეის მხარდაჭერის გამო (პირობითად, მარშანიას მომხრენი; ამავე ჯგუფში შემოვლენ აჭარაში მცხოვრები აფხაზები);

-  საქართველოს წინააღმდეგ მიმდინარე საინფორმაციო ომით დეზორიენტირებული აფხაზები, რომლებიც რუსული ოკუპაციის მომხრენი არ არიან, მაგრამ იძულებულნი არიან, ჩუმად იყონ.

ჩემი აზრით, დასახელებულ ჯგუფთაგან ვერც ერთს ვერ ვუწოდებთ „სეპარატისტებს“:

პირველი ჯგუფი რუსეთის ინტერესებს ემსახურება, მეორე - თავის მოქალაქეობრივ უფლება-მოვალეობებს ახორციელებს, მესამე კი - ყოველმხრივ ნეიტრალიზებულია; შდრ, „სეპარატიზმის“ განმარტება:

სეპარატიზმი - სუვერენული სახელმწიფოს ტერიტორიაზე კომპაქტურად მცხოვრები მცირერიცხოვანი ერის, ეროვნული ან ეთნიკური უმცირესობის მცდელობა, მიაღწიოს ამ სახელმწიფოს ფარგლებში მაქსიმალურ პოლიტიკურ ავტონომიას, ფედერაციაში ცალკე სუბიექტის სტატუსს ან დამოუკიდებელ სახელმწიფოდ გამოეყოს მოცემულ სახელმწიფოს[2]; მაგ., ადეკვატური ტერმინოლოგიური შეფასებაა „ბასკი სეპარატისტები“.

როგორც აღვნიშნე, ზემოთ დასახელებულ პირთაგან არც ერთი არ არის სეპარატისტი; როგორც ქვემოთ ვნახავთ, ისინი ქართველ ერს დანაწევრებულად წარმოადგენენ, მაგრამ სეპარატისტულ მოთხოვნებს სულაც არ აყენებენ; დავიმოწმებ მათ ციტატებს:

დიტო ურთას წერილზე დართულ გაზეთ „გალის“ (4 დეკემბერი, 2014 წელი) რედაქციის რუსულენოვან ანოტაციაში ვკითხულობთ:

„როდესაც ათვალიერებ ქართულ პრესას, უნებლიედ გახსენდება ძველი ბრძნული გამონათქვამი: „ძაღლი ყეფდა, ქარავანი მიდიოდა“; და აი, ახალგამოჩენილ მწერალს ზაურ კალანდიას არ სურს გამოტყდეს იმაში, რომ მეგრული ენა იყო და დარჩება სიმდიდრედ არა ქართველი ხალხისთვის, არამედ თვით ამ ენის მატარებელთათვის - მეგრელი ხალხისთვის. ამ თემით „დაავადმყოფდა“ როგორც ზაურ კალანდია, ისე ტარიელ ფუტკარაძე, რომელიც ნიანგის ცრემლებით გაჰყვირის: „ხელი არ ახლოთ ქართულ კულტურას“!..

დიტო ურთა კი მეგრული კილოს ზუგდიდურ-სამურზაყანოულ კილოკავზე წერს: „კოლხები ერთ დროს 20-ზე მეტი ეთნოსი ვყოფილვართ, მაგრამ ათასეულმა წლებმა და ისტორიულმა პერიპეტიებმა ბევრი ცუდი მოუტანა კოლხებს და ახლა ვართ დარჩენილი სულ სამი ეთნოსი: სვანი, მეგრელი და ჭანი“.რატომ იბეჭდებაო მეგრული გაზეთი ენგურს მიღმა, სადაც რუსის ჯარი არისო განლაგებული? თუ რუსის ჯარი ხელისშემშლელია, მაშინ მთლად ძლიერები ვყოფილვართ, ამდენი საქმის გაკეთება რომ შევძელით. ჩვენც არც რუსი გვიშლის ხელს და არც აფხაზი; ჩვენ ხელს გვიშლიან ფუტკარაძე და მისი მიმდევარი მეგრელები... რაც ცხონებულმა ქუჯიმ თავი დახარა, იმის მერე დღემდე თავდახრილი დავდივართ და ფუტკარაძე არც დღეს არ გვაწევინებს თავს“...

ამავე სულისკვეთებისაა ნუგზარ ნადარაიასა და მისი ამხანაგების მიმართვა ევროსაბჭოსა და ხელისუფლებისადმი: „ტ. ფუტკარაძე და მისი თანამზრახველები კვლავ თავგამეტებით აგრძელებენ ბრძოლას ქართველური ენების - მეგრულის, ლაზურისა (ჭანურისა) და სვანურის - წინააღმდეგ, უბიძგენებ ამ ენებს, და მათს მატარებელ ხალხებს, გადაშენებისაკენ... აი, რატომაც არის მათი ქმედება შოვინისტური, დისკრიმინაციული და ფაშისტური... დაბეჯითებით გთხოვთ, გათვალისწინებული ვადების მიხედვით  დააჩქაროთ ევროსაბჭოს კონვენციის რატიფიკაცია და მისი მოთხოვნების შესაბამისად, უზრუნველყოფილ იქნას მცირერიცხოვანი უმწერლობო ხალხების ენების, კერძოდ, უმწერლობო ქართველური ენების - მეგრულის, ლაზურისა (ჭანურისა) და სვანურის - დაცვა“ (ჟურნალი „ცოტნეიდელი“, ტომი VIII, ნაწილი I, თბილისი-ფაზისი, 2015, გვ. 384-385); ამავე ჟურნალში (გვ. 407) ნ. ნადარაია ერთმანეთთან აპირისპირებს „ქართლის დედასა“  და „კოლხ დედას“; ნადარაია ჰეროსტრატეს მსგავსად გამოირჩა: მის გარდა ყველასთვის ნათელია, რომ საქართველოს დედაქალაქში მდგარი დედის ძეგლი ყველა ქართველის დედის -  საქართველოს დედის - სიმბოლოა; ამიტომ ჰქვია მას ქართვლის (/ქართველის) დედა (და არა - „ქართლის“ მხარის დედა)[3].

შდრ., ასევე, ციტატა საკუთარი ფუნქციის მძებნელი ირფან ჩაღათაის სტატიიდან (ნათარგმნია თურქულიდან)[4]: „ქართველისტები, ქართველი ნაციონალისტები (პროფესორი ტარიელ ფუტკარაძე, დოქტორი მიხეილ ლაბაძე...) არ ჩერდებიან და მათ ხელთ არსებულ ყველა საშუალებას იყენებენ იმისათვის, რომ ძირი გამოუთხარონ ლაზების კულტურულ და პოლიტიკურ მიღწევებს... ჩვენ, ქართველებს კი არა, ეკლესიის მხარდაჭერით მოქმედ ქართველ ნაციონალისტებს ვებრძვით და ვცდილობთ, დავასაბუთოთ, რომ მათი პრეტენზიები მცდარია... მე დუზჯეს უნივერსიტეტის რექტორს ავუხსენი, რომ ეს ყველაფერი გუშინ არ დაწყებულა - ჯერ კიდევ მეორე მსოფლიო ომის დროს საქართველოს ჩვენდამი (თურქეთისადმი - მთარგმნ.)  ტერიტორიული პრეტენზიები ჰქონდა; გავიხსენე სიმონ ჯანაშიას და ნიკო ბერძენიშვილის წერილები და ვესაუბრე 2002 წელს ეკლესიის საქმიანობაზეც... ქალბატონ რექტორს გავაგებინე, რომ აღმაშფოთებელია ქართველი ნაციონალისტებისადმი მხარდაჭერა, რომ ლაზები არასოდეს შეურიგდებიან გაქართველებას; საქართველომ სახელმწიფოებრიობის აშენების პროცესში ხელოვნურად შექმნა თეორია, რათა მეგრელები და ლაზები ჩათვალოს ქართველებად და ეს ყველაფერი ჩვენი მხრიდან (თურქების მხრიდან - ტ.ფ.) უნდა განიხილებოდეს, როგორც ქართველების პრეტენზიები ტრაპიზონის მხარეზე“.

დამოწმებულ სამ სხვადასხვაენოვან ციტატაში, ბევრი სხვა ლაფსუსის გვერდით, ერთი ცენტრიდან დაგეგმილი სამი ერთნაირი სიცრუეა:

Ø „ტარიელ ფუტკარაძე და მისი თანამოაზრენი არიან ქართველი ნაციონალისტები თუ შოვინისტები“;

Ø „მეგრელები, ლაზები, სვანები... დამოუკიდებელი „უმწერლობო ხალხები“ არიან და არა - ქართველები“;

Ø „ქართველებს  არაქართველების გაქართველება უნდათ“...

შემაჯამებელ მსჯელობამდე ტერმინ ‘ნაციონალიზის“ შესახებ:

ტერმინი „ნაციონალიზმი“ რამდენიმე სემანტიკური ვარიანტით დასტურდება[5]:

1.    გამაერთიანებელი ნაციონალიზმი - პოლიტიკური მოძრაობა, რომელიც ეროვნულ-სახელმწიფოებრვ ინტერესებს მაღლა აყენებს პირად, ნათესაურ, ტომობრივ, კლასობრივ, რელიგიურ თუ ზოგადსაკაცობრიო ინტერესებზე; ამ გზით იქმნება ერ-სახელმწიფოები  (იხ., გერმანული, იტალიური... ნაციონალიზმი).

2.    განმათავისუფლებელი (ანტიკოლონიური) ნაციონალიზმი -  პოლიტიკური მოძრაობა, რომლის მიზანია დამპყრობლისგან გათავისუფლება; იხ., მაგ.,  ავსტრია-უნგრეთისა და ოსმალეთის იმპერიაში მყოფი ხალხების: ჩეხური, პოლონური, უნგრული, ხორვატული, ბულგარული, ბერძნული, სერბული და ა.შ. ნაციონალიზმი.

3.    თვითგამომრკვევი ნაციონალიზმი - ერთი ეთნოსის ინტერესებაზე ორიენტირებული მოძრაობა, რომლის მიზანია ეროვნული თვითგამორკვევა დამოუკიდებლობის გამოცხადების, ირედენტიზმისა თუ სეცესიის გზით; ამგვარი ნაციონალიზმის ერთ-ერთი სახეობაა მინინაციონალიზმი ანუ სეპარატისტული ნაციონალიზმი.

4.    აგრესიული ნაციონალიზმი - ერთი ერის (ეთნოსის) ინტერესებზე ორიენტირებული პოლიტიკური მიმდინარეობა, რომლის მიზანია მოცემულ სახელმწიფოში ნაციონალური ერთგვაროვნების მიღწევა სხვა ეთნოსთა ასიმილაციის გზით. არაიშვიათად,  ნაციონალიზმის ეს სახეობა შოვინიზმის, ფაშიზმისა და ნაციზმის ფორმას იღებს.

5.    პანნაციონალიზმი - ზეეროვნული ხასიათის მოძაობა, რომლის მიზანია ეთნიკურად, რასობრივად ან რელიგიურად მონათესავე ხალხების შეკავშირებით დიდი პოლიტიკური ერთობის შექმნა.

6.     იდეოლოგიური ნაციონალიზმი - ერთი ერის მეორეზე უპირატესობის მტკიცებაზე დამყარებული იდეოლოგია და პოლიტიკა, რომელიც საბოლოოო ჯამში აღვივებს ერთაშორის შუღლს.

ბუნებაში არ არსებობს არც სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქის, მცხეთა-თბილისის მთავარეპისკოპოსის, ბიჭვინთისა და ცხუმ-აფხაზეთის მიტროპოლიტის, უწმინდესისა და უნეტარესის, ილია II-ის და არც საქართველოს ეკლესიის რომელიმე ეპისკოპოსის გამონათქვამი, რომელშიც ნაგულისხმევი იყოს ისეთი რამ, რომელიც ჯანსაღ ადამიანს თუნდაც ასოციაციით გაახსენებს: „იდეოლოგიურ ნაციონალიზმს“, „პანნაციონალიზმს“,„აგრესიულ ნაციონალიზმს“, ან ნაციონალიზმის რომელიმე სხვა ნაირსახეობას; მსგავსი რამ არ არსებობს არც ჩემი, არც ჩემი კოლეგების ნაწერებში (გამაერთიანებელი ნაციონალიზმი მაინც დაეწამებინათ!). ჩვენ ვცდილობთ, გადავარჩინოთ საფრთხის ქვეშ მყოფი ქართველთა საერთო სამწიგნობრო ენაც და კუთხური მეტყველებებიც (მეგრულ-ლაზური, სვანური, ქართლ-კახური, აჭარულ-იმერხეულ-ტაოური და სხვ.) და ყველა კეთილი ნების ადამიანს გავაგებინოთ კომუნისტების მიერ მიჩქმალული შემდეგი სიმართლე:

    3000 წლის წინ არსებული კოლხურ-ყობანური არქეოლოგიური კულტურა მოიცავდა მთელ ისტორიულ საქართველოს (ჩრდილო კავკასიის დიდი ნაწილის ჩათვლით) და არა მხოლოდ ე.წ. ლაზიკას. მრავალსაუკუნოვანი ქართული სამწიგნობრო კულტურა შეიქმნა კოლხური კულტურის არეალში „ყოველთა ქართველთა“ საერთო ენაზე - საერთოქართველური ენის (/ძველ კოლხთა ენის) მემკვიდრე ძველ ქართულ ენაზე - პირველი საეკლესიო თარგმანებისა და ორიგინალური ნაწარმოებების ენაზე;

    ძველი წელთაღრიცხვის პირველი ათასწლეულის მეორე ნახევარში ქართველთა სახელმწიფოს აღორძინებისა და მრავალსაუკუნოვანი ქართული (ქართველური) კულტურის შექმნაში გამორჩეული წვლილი აქვთ ძველი ეგრისისა თუ ამჟამინდელი სამეგრელო-სვანეთის მმართველებსა თუ მკვიდრთ: ქუჯი ერისთავს, იოვანე ლაზს (ერთ-ერთ პირველ ქართველ მწიგნობარს), იოვანე მინჩხს (მარტვილელს, ქართული ჰიმნოგრაფიის მესაძირკვლეს), ჭყონდიდლებს, დიდ იოვანე პეტრიწს, ბაგრატ მეფეს, სხვა ბაგრატიონებს... დადიანებს, აბროსი ხელაიას, წმინდა ბერ ალექსი შუშანიას, თედო სახოკიას, გამსახურდიებს და ა.შ. შესაბამისად, დასავლეთ საქართველოს ცენტრალური ნაწილის - სამეგრელოს - მოსახლეობა დიდი სამწიგნობრო კულტურის მქონე ქართველი ერის განუყოფელი ნაწილია და არა - სამწიგნობრო კულტურის არმქონე - „უმწერლებო ენის მქონე“ - „მცირერიცხოვანი ხალხი“ (როგორც ეს ჰგონიათ ი. ჩაღათაიას, ნ. ნადარაიას...); კერძოდ, დიდი ქართული სამწიგნობრო კულტურის შექმნაში თვისობრივად ერთნაირი მონაწილეობა მიიღეს სხვადასხვა კუთხის ქართველებმა: მეგრელებმა, ლაზებმა, სვანებმა, აჭარლებმა, იმერლებმა, მესხებმა, ტაოელებმა, შავშელებმა, ლივანელებმა, მაჭახლელებმა, ინგილოებმა, რაჭველებმა, ქართლელებმა, კახელებმა ხევსურებმა, ფშაველებმა, თუშებმა, მთიულებმა, მოხევეებმა...

    რუსეთის იმპერია ბოლო 150 წელია ცდილობს, დაანაწევროს ქართველი ერი და საბოლოოდ დაიპყროს საქართველო;  სწორედ ამ მიზნიდან გამომდინარე, ამ იმპერიის მესვეურნი  „მცირერიცხოვანი ხალხების“ დამოუკიდებელ „ენებად“ აცხადებენ: მეგრულს, სვანურს, ლაზურს, აჭარულს, მესხურს, ხევსურულს, თუშურს...

მრავალი ფაქტით დადასტურებული ამ ისტორიული სიმართლის წარმოჩენითა და მსოფლიოში გავრცელებული საბჭოური იდეოლოგემების დაბალანსებით დღეს ქართველ მეცნიერთა მიზანია, საქართველო დავიცვათ იმპერიული ძალების მიერ ორგანიზებული საინფორმაციო თავდასხმებისგან და  იდეოლოგიური დივერსიებისგან; თუ ჩვენი ეს ქმედება ვინმესგან „ნაციონალიზმად“ ან „შოვინიზმად“ იქნება სახელდებული, არ გვაღელვებს, რამდენადაც „ტყუილს მოკლე ფეხი აქვს“: წერა-კითხვის მცოდნე პატიოსანი ადამიანისთვის მალევე გახდება ნათელი, რომ  ჩვენდამი ცილისწამება საქართველოს დაპყრობის მოსურნეთა ანტიქართული პროპაგანდის ნაწილია და არა - რეალობა.

და ბოლოს ჩემი მთავარი სათქმელი:

როგორც დამოწმებულ ციტატაში ვნახეთ, ირფან ჩაღათაია თურქეთის ხლისუფლებას აქეზებს რეგიონში სტრატეგიული პარტნიორის - საქართველოს - წინააღმდეგ; პარალელურად, ნაციონალიზმს აბრალებს თვითგადარჩენისათვის მზრუნველ საქართველოს ტანჯულ ეკლესიას...

სომხური ეკლესიისგან განსხვავებით, მრავალი საუკუნის მანძილზე საქართველოს ეკლესიას, ქართველ მართლმადიდებლებს ებრძოდნენ არა მხოლოდ განსხვავებული აღმსარებლობის მქონე სახელმწიფოები, რომელთაც კავკასიის დაპყრობა სურდათ  (სპარსეთი, არაბეთი, მონღოლეთი, სელჯუკების იმპერია, ოსმალეთი, გვიანდელი ირანი...), არამედ ბიზანტიაც კი; დამპყრობელთა მიერ წამებით მოკლულ წმინდანთა რაოდენობის მიხედვით მსოფლიოს კონფენსიებს შორის საქართველოს ეკლესია პირველ ადგილზეა. საგანგებოდ აღსანიშნავია, რომ მომხდურთა შორის მხოლოდ „ერთმორწმუნე“ რუსეთმა გააუქმა საქართველოს ეკლესიის ავტოკეფალია (1811 წელს); შემდეგ რუსეთის (/საბჭოთა კავშირის) კომუნისტურმა იმპერიამ სრულად გაანადგურა საქართველოს ეკლესიის მრავალსაუკუნოვანი მემკვიდრეობა (საეკლესიო ლიტერატურა, ფასეულობანი, ქონება...).

პოსტსაბჭოთა პერიოდში ჩვენი ეკლესია ცდილობს, აღორძინდეს. ათეისტური იმპერიის დაშლის შემდეგ ბევრი ქართველი თავისი ნებით უბრუნდება წინაპრების რწმენას. ეს ფაქტი არავის, მათ შორის არც საქართველოსა და თურქეთს შორის დაპირისპირების მაპროვოცირებელ ირფან ჩაღათაის აძლევს საფუძველს, გალანძღოს საქართველოს ეკლესია და საქართველოს ეკლესიის მეთაურის მიერ დაფუძნებული წმინდა ანდრია პირველწოდებულის სახელობის ქართული უნივერსიტეტი, უნივერსიტეტი, რომელიც, ტოლერანტი დამფუძნებლის ნების შესაბამისად, როგორც საკუთარ სტუდენტებს, ასევე, სხვებს ასწავლის:

-       „შეიცან თავი შენი“!

-       მიიღე აკადემიური განათლება;

-       იცოდე: „ეშმაკი ჰყოფს, ღმერთი აერთიანებს“; „ვინ მოყვარესა არ ეძებს, იგი თავისა მტერია“...

დავასრულებ იმით, რითაც დავიწყე:

თბილისის ანდრია პირველწოდებილის სახელობის ქართული უნივერსიტეტისა და დუზჯეს უნივერსიტეტის თანამშრომლობას ხელს ვერ შეუშლიან ორიენტირებგაორებული ცილისმწამებლები. დარწმუნებული ვარ, თანამედროვე რადიკალიზებულ მსოფლიოში ჩვენი უნივერსიტეტების მეგობრობა გაამყარებს როგორც მუსლიმანი და ქრისტიანი თანამოძმეების, ასევე, ევროპული ორიენტაციის  საქართველოსა და თურქეთის საქმიან, ურთიერთსასარგებლო ურთიერთობებს.

p.s.

დღეს ევროპული ოჯახისკენ მიმავალი საქართველოსა და თურქეთის დაპირისპირება კავკასიის საბოლოო დაპყრობაზე მეოცნებე რუსეთის იმპერიას აძლევს ხელს; ამ იმპერიამ ბოლო 23 წელიწადში მსოფლიოს მიერ აღიარებული საქართველოს ტერიტორიის მეოთხედის ოკუპაცია მოახდინა, შემდეგ კი განახორციელა ქართველთა გენოციდი და საკუთარი სახლ-კარიდან გამოდევნა ნახევარი მილიონი ქართველი... ამ ფონზე მეცოდება ის კავკასიელი, რომელმაც თავის სარჩენად „რუსული ცულის“  ტარობა იკისრა (ქართული ანდაზაა: „ხემ თქვა, ცული რას დამაკლებდა, ჩემი ჯიშის ტარი რომ არ ჰქონდესო“).

p.p.s ქართველებმა სახელმწიფო რელიგიად ქრისტიანობა 16 საუკუნის წინ გამოვაცხადეთ და ჩვენი პროევროპული არჩევანი მას შემდეგ არ შეგვიცვლია; დღემდე საქართველო ამ არჩევანის გამოა დიდ გეოპოლიტიკურ მოთამაშეთა დაპირისპირების ეპიცენტრში...

200-წლიანი რუსული ოკუპაციის შემდეგ კავკასიის ავტოქთონი ხალხები ცდილობენ, დაუბრუნდნენ ევროპულ წიაღს; ამ დროს კი ბრიტანელი პროფესორი ჯორჯ ჰიუიტი დღენიადაგ ცდილობს, მსოფლოს მოსდოს პრორუსულ-საბჭოური და ანტიქართული იდეოლოგემები, რომლებიც მეცნიერებისგან ძალიან შორს დგას...

იმედი მაქვს, ოდესმე მაინც დაინტერესდებიან კავკასიელებთან შედარებით მშვიდად მცხოვრები "ბებერი" ევროპის მესვეურები, თუ რატომ იქცევა ასე ბატონი ჰიუიტი - რატომ უწყობს ხელს ის პრორუს აფხაზებს.

 

10 იანვარი, 2015

---

[1] რექტორთან შეხვედრაში ირფან ჩაღათაის დახმარებია გერმანიაში მცხოვრები თურქეთის ყოფილი საგარეო საქმეთა მინისტრი, ბ-ნი იაშარ იაქიში (იხ.:http://lazoba.blogspot.com/2015/01/duzce-universitesi-ziyaretim.html?spref=fb.

[2] სამოქალაქო განათლების ლექსიკონი: http://www.nplg.gov.ge/gwdict/index.php?a=term&d=6&t=6649; იხ. აგრეთვე: სოციალურ და პოლიტიკურ ტერმინთა ლექსიკონი–ცნობარი / [სარედ.: ჯგუფი: ედუარდ კოდუა და სხვ. ; გამომც.: ლაშა ბერაია] - თბ.: ლოგოს პრესი, 2004; მოხელის სამაგიდო ლექსიკონი / გაეროს განვითარების პროგრამა; [შემდგ.: სამსონ ურიდია და სხვ.; რედ.: ვაჟა გურგენიძე] - თბ., 2004.

[3] http://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%A5%E1%83%90%E1%83%A0%E1%83%97%E1%83%95%E1%83%9A%E1%83%98%E1%83%A1_%E1%83%93%E1%83%94%E1%83%93%E1%83%90;  შდრ.: ქართველ მემატიანეთა ისტორიოგრაფიული წიგნი „ქართლის ცხოვრება“ საქართველოს ცხოვრებას“ ნიშნავს და არა - „ქართლის მხარის“ ცხოვრებას: ძველი წყაროების „ქართლი“ “ყოველთა ქართველთა“ სახელმწიფოა; მისი ისტორიული საზღვრები თითქმის იგივე იყო, რაც კოლხური არქეოლოგიური კულტურის საზღვრები.

[4] http://lazoba.blogspot.com/2015/01/duzce-universitesi-ziyaretim.html?spref=fb

[5] სამოქალაქო განათლების ლექსიკონი: http://www.nplg.gov.ge/gwdict/index.php?a=term&d=6&t=6649; იხ. აგრეთვე: სოციალურ და პოლიტიკურ ტერმინთა ლექსიკონი–ცნობარი / [სარედ.: ჯგუფი: ედუარდ კოდუა და სხვ. ; გამომც.: ლაშა ბერაია] - თბ.: ლოგოს პრესი, 2004; მოხელის სამაგიდო ლექსიკონი / გაეროს განვითარების პროგრამა; [შემდგ.: სამსონ ურიდია და სხვ.; რედ.: ვაჟა გურგენიძე] - თბ., 2004.